*

Jose Saramago Küçük Anılar

Kırmızı Kedi Yayınevi, İstanbul, 2008, s. 68

Hiç hatırlamıyorum, yeşil miydi yoksa kırmızı mı, sarı mıydı mavi mi, yoksa yalnızca beyaz mıydı? Ondan sonra olan şey, gözlerime sonsuza dek kazınmış olması gereken o rengi belleğimden silip götürecekti, çünü ne de olsa o benim altı ya da yedi yıllık ömrmün tamamında sahip olduğum ilk balondu. Artık eve dönmek üzere Rossio’da yürüyorduk, ben sanki bütün dünyayı bir ipin ucuna bağlı olarak havada götürüyormuşçasına gururluydum, tam o sırada birden birinin arkamdan güldüğünü duydum. Dönüp bakınca gördüm. Balon sönmüş, ben farkına varmadan yerlerde sürünmekten pis, buruşuk, biçimsiz bir şey olup çıkmıştı, arkadan gelen iki adam da gülerek parmaklarıyla beni gösteriyorlardı, herkesin içinde rezil olan beni. Ağlamadım bile. İpi elimden bıraktım, sanki bir cankurtaran simidiymiş gibi annemin koluna yapışarak yürümeye devam ettim. O pis, buruşuk, biçimsiz şey aslında bütün dünyaydı.

Tüm Jose Saramago alıntıları